It takes a village to raise a child... in lock-down

Maar wat als we dit dorp niet meer hebben? Hoe doe je het dan?

De school die in onze maatschappij grotendeels de rol van "dorp" op zich nam, die is weggevallen. Daarbij komt dan ook nog het huishouden en de werksituatie. Want of je nu zonder werk bent gevallen of in de zorg werkt of van thuis uit of nog iets anders; deze situatie is voor iedereen moeilijk. Dan maak je vast nog tijd voor je partner en kinderen, en vaak op de laatste plaats: tijd voor jezelf. En dit alles in een onzekere tijd waar je jezelf zorgen maakt om je eigen gezondheid en die van je geliefden. En je hebt veel minder (fysiek) contact met je medemens, kan niet (of toch veel minder) gaan sporten. Alles is anders en je moeten heel je manier van leven gaan aanpassen.
Hoe doe je dat? Zonder een dorp om te helpen? In een situatie waar de kinderen opeens thuis (moeten) blijven en je opnieuw moet "leren" hoe je dag in dag uit (voor een lange periode) met je kinderen moet omgaan.

Dat klinkt fout vind ik: moet leren omgaan met je kinderen. En het feit dat dit zo fout voelt, wil zeggen dat er een oordeel aan vast hangt. Want de meeste mensen gaan er (volgens mij?) vanuit dat omgaan met je kinderen vanzelfsprekend moet zijn; want het zijn je kinderen, die ken je toch door en door?!? Of dat zou toch "moeten"...

Neen, niet dus, want de meeste ouders moeten fulltime werken omdat onze maatschappij nu eenmaal zo ingericht is. Daardoor hebben we onze kinderen maar beperkte tijd bij ons. 3 maanden na de geboorte is de standaard en dan terug aan het werk, liefst zo snel mogelijk fulltime (oké dit is wel heel algemeen maar je snapt wel wat ik bedoel hé?). En nu ineens: 24u per dag, 7 dagen op 7; die kinderen in huis.
Je leert kantjes van je kinderen (en van jezelf) kennen waarvan je niet eens wist dat ze bestonden. Kinderen voelen de algemeen heersende onzekerheid en onrust in de omgeving ook aan, en daar komt nog bij wat je zelf als ouder meedraagt en daar bovenop hun eigen onzekerheid. Dat is véél. Voor ons, volwassenen, is dat al veel, laat staan voor kinderen die nog niet geleerd hebben om hun emoties te reguleren (en ja dit geldt ook voor tieners!). Dat kan zich dan gaan uiten in allerlei moeilijk gedrag, boosheid, driftbuien, lange tenen, verdriet... En dat moet je als ouder dan gaan managen terwijl je zelf bezig bent met je eigen onrust en emoties.

Maar wat kan je dan wél doen zo zonder dat dorp om je te helpen? In de eerste plaats denk ik aan:
- Leg de lat wat lager. We moeten niet perfect zijn: geen perfecte ouder, geen perfecte werknemer of werkgever, geen perfecte partner...
- Vraag hulp waar het wel kan! Je boodschappen laten leveren is dik oké dan hoef je geen uren aan te schuiven in de winkel, dat scheelt weer wat tijd! Of schrijf de leerkracht van je kinderen aan als schoolwerk moeilijk loopt.
- Houdt contact met je geliefden, door te (video)bellen of te appen. Ook al is dat niet hetzelfde, je maakt wel verbinding en dat is ook heel waardevol!
- Maak tijd voor jezelf, geef je eigen emoties voldoende ruimte, dat geeft rust! Tranen zorgen er letterlijk voor dat het stresshormoon Cortisol afgevoerd wordt, dat is goed want dat hormoon wil je niet in je lichaam houden!
- Maak lichamelijk contact met je huisgenoten, huidhonger (de nood aan fysiek contact en liefst op bloot vel) bestaat écht en niet alleen bij baby's. Het zorgt dat je hersenen oxitocyne aanmaken, ook wel het knuffelhormoon genoemd. Daarvan word je blij. Dat geeft energie!
- En de laatste en belangrijkste: wees lief en zacht voor jezelf. Dat is altijd belangrijk, maar nog net ietsje meer in deze moeilijke tijden
💜🙏🏻💜