Responsief opvoeden en driftbuien

Ik lees vaak berichten van ouders die boos zijn op zichzelf als ze eens te "hard" gereageerd hebben op hun kind na een driftbui of moeilijk moment. En dan denk ik: er zit toch nog wel ergens een "fout idee" rond mild ouderschap.

Veel ouders denken dat mild/responsief ouderschap wil zeggen dat je je kinderen altijd en onbeperkt moet helpen met al hun moeilijke momentjes en dat je daar zelf een eindeloos geduld voor moet opbrengen. Grenzeloos bijna. Maar responsief opvoeden is zoveel meer dan dat.

Er zijn zes universele basisemoties: vreugde, verdriet, angst, woede, verbazing en afschuw. 😀😢😱🤬😲😵

En maar 1 van deze emoties: vreugde, is wat wij een "positieve" emotie noemen. De meeste emoties zijn "negatief" en mogen we dus niet uiten 🤷‍♀️ Dat hebben we van kleins af geleerd, komt zelfs al van onze voorouders en zit dus diep ingebakken in onze maatschappij.

Wij, responsieve ouders, zijn gelukkig al zover dat onze kinderen het wél mogen uiten. Maar wij zelf mogen het nog steeds niet, en al zeker niet als reactie op onze kinderen.

Vergeten we dan niet 1 heel belangrijk aspect? Namelijk dat kinderen in de eerste plaats leren van wat wij hen voordoen?

Hoe kan een kind op een gezonde manier leren boos zijn, als wij als ouder dat niet mogen zijn? Hoe kunnen we onze kinderen aanleren dat ze hun grenzen mogen bewaken, als wij als ouders onze grens niet mogen aangeven? Emoties spreken het best via non-verbale communicatie, bv boosheid is explosief en wil zich luid en duidelijk laten zien aan de ontvanger. En dat màg ook.

Natuurlijk is het voor niemand leuk als je eens je stem verheft of zelfs echt roept tegen je kind. En daar wringt het schoentje: wij hebben geleerd dat emoties die niet leuk zijn, er niet mogen zijn, dus mogen we niet roepen tegen onze kinderen. Maar dat klopt dus niet helemaal. Natuurlijk kàn roepen op je kinderen schadelijk zijn, maar dan spreken we echt al over extreme gevallen en regelmatig "verbale agressie".

Wanneer je als ouder een grens wil aangeven nadat je dit eerst verschillende keren op een andere manier geprobeerd hebt, dan is het wél oké om op die grens te gaan staan. Die boosheid mag je tonen, dit gaat de band met je kind heus niet schaden. Stelselmatig je grens laten overschrijden door je kinderen is schadelijker voor je kind dan af en toe luid en duidelijk die grens aangeven (nadat je eerst andere vormen van communicatie hebt geprobeerd!). Het is wat er daarna op volgt (of het gebrek aan opvolging) dat schadelijk kan zijn.

Na zo'n heftig moment is het belangrijk om terug contact te maken met je kind, lichamelijk én emotioneel. Door even in alle rust uit te leggen wat er gebeurde en waarom. Door te erkennen dat je beseft dat dit ook voor je kind niet fijn was. En vooral door duidelijk te benoemen en tonen dat je, ook als je boos bent, je kind ALTIJD GRAAG ZIET 💖 En dan samen het moment liefdevol afsluiten op een manier die bij je past...

Voor mij is dat meestal gewoon samen knuffelen in de schommelstoel tot Sam er genoeg van heeft 💖